Okumak, okumak, okumak!... Değerli ilkokul öğretmenim Sabri Özgür, Allah’ın lütfu olan içimdeki meş’aleyi yakmış, okumayı sevdirmişti. Fakat köy yerinde 1950’li yıllarda okuyacak kitap bulmak imkânsızdı. Televizyon, bilgisayar yok. Elektrik henüz köyümüze gelmemiş, radyo da yok. Okuldaki ders kitaplarını da bir önceki sınıftan yani ikinci elden alıyorduk. Az bulunan madenin kıymetli olduğu gibi kitap, altın değerindeydi özellikle benim için.
Okuma merakım nedeniyle öğrendiğim Kur’an, ilkokuldan sonra gideceğim okulu da belirlemişti. İmam-Hatip Okulu! O yıllarda İmam-Hatip Okulunun, ilkokuldan sonra dört yıl orta, 3 yıl da lise olmak üzere öğrenim süresi yedi yıldı. Birinci sınıfta okurken, muhterem ağabeyimiz Sami Arslan henüz bu okuldan mezun olmamıştı. Burada bir yıl okuduktan sonra ayrıldım. Ayrılmak sadece okuldan olsa! Başıboşluk, sahipsizlik ve gençlik hevesatıyla düzensiz, sağlıksız bir yaşam içinde kıvranmaya başladım. Hani derler ya, “nerede akşam, orada sabah.” Gündüz ekmek derdinde, geceleri sabahçı kahvelerinde günlerim geçip gidiyordu. Haram, helal, doğruluk, dürüstlük, yalan söylememek gibi kavramları öğrenmiştim ve henüz kaybetmemiştim. Fakat haram, sadece başkalarının malını çalmak değildi. Haram olan daha başka şeyler de vardı.
Karnım boş, ruhum da boşalmıştı sanki. Namazı, niyazı terk etmiş, hayatın bulanık sularının kararsız dalgalarına kapılmış, bilinmeyen, sonu meçhul yerlere sürüklenip gidiyordum. Çaresiz, zavallı biriydim artık. Kurtulmayı, kurtarılmayı dahi unutmuştum.
Kafamın dumanlı olduğu bir sırada, nereye bastığımı, nereye gittiğimi bilmeden sallana sallana yürürken, sabah ezanı okunuyordu. O yanık, o güzel, duygulu Saba makamıyla ezan okuyan ses; adeta ruhumu yakmıştı. Yavaş yavaş bütün bedenimi sarmış cayır cayır yakıyordu. Bu acıklı halime daha fazla dayanamamış, yanan ruhumu, tutuşan bedenimi söndürmek istercesine akıvermişti hemen göz yaşlarım. (DEVAM EDECEK)
(Objektif Gazetesi, 05 Nisan 2008 Cumartesi – Tlf. 0536 676 45 75
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder