ANAM!

Severim kızımı, anam diye,

Mevlâ’mdan hediye.

Anam bilirdi baharımı, yazımı,

O çekerdi, kızım çekmez nazımı.

Kızlar, anne adayı,

Ailenin güneşi, ayı.

Güzel eğitelim onları,

Hüsran olmasın sonları.

Çocuğa terbiyeyi o verir,

Ağladığında, yüreğinin yağı erir.

Giymez, giydirir,

Yemez, yedirir.

Yaşlılara bakar, kendini sevdirir,

Şefkate muhtaç olanlar imrenir,

Yuvalar onunla şenlenir.

Tatlı uykusundan uyanır,

Güçsüz bedeni, güç kazanır,

Evlât için her zahmete dayanır.

Başarılarında babanın,

Payı büyüktür ananın.

Çeken anadır çileyi,

Neden yer, tokadı, silleyi?

Otorite kurulacaksa eğer,

Ana naziktir, nezakete değer,

Tatlı dile yılan bile baş eğer.

Korkudan, güçlü aşklar söner,

Sevgi nefrete döner,

Evlât hatırına sineye çeker.

Oğlan büyüdüm der, yeter,

Ananın korkusu biter,

Dengeler değişir, tersine döner.

Anam, ayrılmış anadan, hem yetim,

Rabb’im demiş, bu emanetim,

Hıyanet edene kapanır cennetim.

Baba, yeter anama eziyetin!

Bu mu meziyetin?

Yabancı nazarlara çaresiz acziyetin,

Anama neden kaba kuvvetin?

Huzursuz ortamda büyüttün,

İnsanlık duygularımı çürüttün!

İstikbâl deyip, dünyaya yürüttün.

Gelmedi arzularımın sonu,

Hep madde oldu asıl konu,

Senin gibi, yükseldi sesimin tonu.

Öğretmedin saygı duymayı,

Kimse istemez, anaya kıymayı,

İster miydim canavar olmayı?

Kimdir ana kadar cefakâr

Canını verecek kadar fedakâr.

Kendisi için değil, benim için yaşardı,

Zorda kalsam dağları aşardı,

Yufka yüreği, volkan olup taşardı.

Dedim yaşadığın yeter,

Gölge etme, zindandan beter.

Hâlâ çocuktum onun nazarında,

Çekeceğim azaba üzülür mezarında.

Anam, anam,

Canım anam!

Sabah uykuma kıyamadın,

Şefkatini teraziye koyamadın,

Namaz emrini, gönlüme kuyamadın,

Ezan sesini duyamadın.

Merhamet tıkadı kulaklarını,

Çağırılıyorsun diyemedin açıp dudaklarını.

Merhametsiz merhamettir bu,

Olmalıydı Allah korkusu.

Koymasaydın aşıma müskir şurubu,

Mecrasını bulup akardı su.

Elmanın altında armut aranmaz,

Kimse dünyaya yaranmaz.

Acı sona yürekler dayanmaz.

Anam, anam,

Canım anam!

Severdin candan, ciğerden,

Söz etmedin hiç kaderden.

Malı mülkü bırakıp gitti deden,

Götürdüğü sadece beyaz bir kefen.

Sensin beni terbiye eden,

Ruhumu doyurmadın neden?

Besleyip büyüttüğün beden,

Kıydı canına çekinmeden.

Cehennemlikti zaten,

Demedin, kurtulur belki tövbe eden.

Anaya, babaya verilsin eğitim,

Çocuğun ruhu kalmasın yetim,

Huzurla dolsun memleketim…

(Mustafa PEKEL)

MSN: pekelailesi32@hotmail.com

(Objektif Gazetesi, 17 Haziran 2008 Salı – Tlf. 0536 676 45 75)