Çocuk konusunda bilimsel bir eğitim almadım. Yedi çocuk babasıyım. 26 yıllık hizmetim eğitim kurumlarında geçti. Tecrübelerimden cesaret alarak bir şeyler yazmak istedim.
Ziyarete gelen bazı misafirler, çiçeklerinin bizimkiler kadar güzel olmadığından, çiçek açmadıklarından yakınırlar; “Siz ne yapıyorsunuz da bu kadar güzel oluyorlar?” diye sorarlar. Gayet basit:
- Gönül gübresi döküyorum!
Çocuk nadide bir çiçeğe benzer. Suyu sevgi ve hoşgörü, toprağı eğitim, iklimi ise mutlu ve huzurlu bir aile ortamıdır.
Sevgi ve hoşgörü suyu ile, dua ve sohbetlerden oluşan gönül gübresini karıştıracaksın. Eğitim toprağına dökeceksin. Helâl süt, helâl kazançla besleyeceksin ki; çiçek gibi güzel açabilsinler, yetişebilsinler. Sonra da ruhen sağlıklı evlâtlarının karşısına geçip Allah (c.c.)’a şükredeceksin.
Fakat bunların dozunu iyi ayarlamak gerekir.
Aşırı sevgimizden dolayı geleceğinden endişeye kapılıp, hatalı davranışlarına sert tepkiler göstermeye başlarız. İşte olumsuzluklar burada başlar. Çocuğumuzun, dikkatsizliğinin sonucu olan küçük hatalarını dahi gizlemeye çalışması, baskıcı davranışlarımızdan kaynaklanıyor olabilir. Bu durumda daha büyük hatalar yapmaları kaçınılmaz olacaktır. Ana-babadan, aileden uzaklaşacak, olumlu davranışlarından bile habersiz kalacağız. Öyleyse, her şeylerini bizimle rahat bir şekilde paylaşmalarını sağlayacak sevgi ve hoşgörüyü gösterebilmeliyiz. Böylece kontrolümüz dışında olmasınlar, gizlediklerinin ağır yükü altında ezilmesinler. Kendilerine olan güvenimiz artsın. Güvenilmenin mutluluğu ile sağlıklı bir şekilde sosyal hayata tutunabilsinler.
Ancak; “Benim çocuğum yapmaz” diye tamamen serbest bırakılmamalı. Yukarıda belirttiğim gibi her şeyin dozunu iyi ayarlayabilmeliyiz. Özellikle arkadaşlığın ön plâna çıktığı ergenlik döneminde.
Her gün televizyonda, arkadaş kurbanlarını yüreğimiz burkularak seyrediyoruz. Öyleyse bizim de takdir edebileceğimiz, evlâdımız gibi sevebileceğimiz iyi arkadaşlar edinmesini sağlamalıyız. Bu da çocuğumuzun iyi bir eğitimle, sağlam bir şahsiyet kazanmasıyla mümkün olabilecektir.
Çocuğumuz için, arkadaşlarının önemini göz ardı etmemeliyiz. Onlar; çocuğumuz için olduğu kadar, bizim için de önemlidir. Arkadaşlarıyla olan diyaloglarının uzun ömürlü dostluklara dönüşmesini sağlamalıyız. Çünkü; “İnsanı vezir edecek de, rezil edecek de arkadaştır.”
İmtihan olunduğunu unutmadan
Çocuklar hep çocuktur, etme şikâyet,
İnsaf ve şefkat damarını kurutmadan
Allah-ü Teâlâ’dan iste hidayet,
Rızkındaki alın terine iyi bak
Helâl kazan, haram etmesin sirayet,
Sağlam eğitim vermelisin muhakkak
İki cihanda bulacaksan saadet.
(M. Pekel)
MSN: pekelailesi32@hotmail.com
(Hedef Gazetesi, 13 Eylül 2008 Cumartesi – Tlf. 0536 676 45 75)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder